Komunikacja interkulturowa w pracy międzynarodowej

Poświęć chwilę na refleksję: Wyobraźcie sobie, że pracujecie nad projektem razem z innymi członkami waszej organizacji wolontariackiej. Chociaż wszyscy zgadzacie się co do tego, że dla Waszej organizacji ważne jest poszukiwanie nowych kontaktów międzynarodowych, to jednak zdecydowanie nie zgadzacie się co do strategii, w jaki sposób zwrócić się do nowych organizacji międzynarodowych. Czy uważasz, że przechodzenie przez konflikt może być sposobem na znalezienie odpowiedniego rozwiązania? A może konflikt jest tylko zagrożeniem dla harmonii społecznej w Twojej grupie rówieśniczej?

To, w jaki sposób dana kultura podchodzi do sytuacji konfliktowej, zależy w dużej mierze od tego, jak konflikty są w niej postrzegane i cenione. Istnieją kultury bardziej indywidualistyczne (jak np. kultury germańskie), które promują “pozytywną” postawę wobec konfliktu. Oznacza to, że w percepcji tych kultur konflikt może być korzystny dla rozwoju sytuacji, jeśli zostanie odpowiednio rozwiązany. Kultury te mogą upatrywać przyczyn konfliktu raczej w nieporozumieniach dotyczących przekonań, tematów, celów, materii rzeczy itp. Inne kultury, jak np. kolektywistyczne kultury azjatyckie, doświadczają konfliktu jako ingerencji w ustalone relacje, zagrażającej harmonijnemu współistnieniu społecznemu. Kultury te uważają, że przyczyna konfliktu leży raczej w zaburzonej atmosferze i relacjach w grupie (Kammhuber, 2005, s. 298 i nast.; Ting-Toomey, 1994, s. 364).

Sposób radzenia sobie z konfliktem ma również wiele wspólnego z pojmowaniem “ja”, które jest różnie rozumiane i postrzegane w zależności od własnego tła kulturowego. W niektórych kulturach, bardziej indywidualistycznych, jednostki postrzegają siebie jako agentów, jako tych, którzy decydują o sytuacji i swoich własnych działaniach. W tych kulturach “ja” jest autonomiczne (Ting-Toomey, 1994, s. 361) – jednostka (“ja”) stoi ponad grupą (“my”). W kulturach bardziej kolektywistycznych jednostki definiują siebie poprzez relacje grupowe. Budują swoją tożsamość jako “połączone ja” (Ting-Toomey, 1994, s. 361). Oznacza to, że postrzegają siebie nawzajem jako wzajemnie powiązanych i koncentrują się na swoich wspólnych potrzebach. W tych kulturach grupa (“my”) stoi ponad jednostką (“ja”).

W oparciu o te warunki kultury indywidualistyczne mogą raczej stosować strategie “werbalnej ofensywy i obrony, aby uzasadnić swoje stanowisko, wyjaśnić swoją opinię, zbudować swoją wiarygodność, wyartykułować swoje emocje i zgłosić sprzeciw, jeśli nie zgadzamy się z czyjąś propozycją” (Ting-Toomey, 1994, s. 367). Kultury te są silnie zorientowane na rozwiązania. Kultury kolektywistyczne, z drugiej strony, będą bardziej polegać na pośrednich komunikatach werbalnych (na przykład metaforach, zmianie tematu), znakach niewerbalnych i milczeniu, aby pokazać, na przykład, wahanie lub niepewność.

https://pixabay.com/de/vectors/frage-fragen-mann-kopf-erfolg-2519654/